zîn

 Binêre herwiha: Zîn û zin

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /ziːn/
• Kîtekirin: zîn

Navdêr 1

Zayenda nêr a binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	zîn	zîn
Îzafe	zînê	zînên
Çemandî	zînî	zînan
Nîşandera çemandî	wî zînî	wan zînan
Bangkirin	zîno	zînino
Zayenda nêr a nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	zînek	zînin
Îzafe	zînekî	zînine
Çemandî	zînekî	zîninan

zîn nêr

1. Cilê stûr û req yê li pişta hespan tê kirin daku mirov li ser rûne û bi sanahî jê nekeve.
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: زین‎

Hevmane

• kurtan
• sercil

Têkildar

• cihor
• hefsar
• rikêb

Bide ber

• jîn

Jê

 

• bizîn
• bizînî
• bêzîn
• bêzînî
• (lêker) zîn kirin
• (navdêr) zînkirin
• (rengdêr) zînkirî
• (navdêr) zînlêkirin
• (lêker) zîn lê kirin
• (rengdêr) zînlêkirî

Etîmolojî

Hevreha avestayî zeêne (çek, sîleh) û pehlewî zên (çek, sîleh), ji rehekî nediyar.^{[çavkanî hewce ye]}

Werger

• Afrîkansî: saal → af
• Almanî: sattel → de, Sattel → de m
• Danmarkî: sadel → da
• Esperantoyî: selo → eo
• Farisî: زین‎ → fa, زین‎ → fa
• Ferî: saðil
• Fînî: satula → fi
• Fransî: selle → fr
• Frîsî: seal → fy
• Gaelîka skotî: diallaid
• Holendî: zaal → nl, zadel → nl
• Îngilîzî: saddle → en
• Japonî: サドル
• Mecarî: nyereg → hu
• Norwecî: sal → no
• Portugalî: arreio → pt, sela → pt
• Swêdî: sadel → sv
• Tirkî: eyer → tr

Navdêr 2

zîn mê

1. Guhartoyeke zihn.