rikêb

Kurmancî

Navdêr

rikêbek

rikêb mê

1. Asinê ku mirov piyê xwe dike tê de dema ku li ser pişta hespî ye.

   Hevmane: zengû

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: ڕکێب‎

Herwiha

• rikêf (2)
• rikêv (2)

Etîmolojî

Ji erebî ركاب‎ (rikab, “siwar bûn”), ji ر ك ب‎ (r-k-b). Hevreha farisî ركاب‎ (rikab), akadî rekabu (siwar bûn), erebî مركبة‎ (merkebe: erebeya dûv hespan) ji me- + r-k-b-, aramî ܡܪܟܒܬܐ‎ (merkevta), îbranî מרכבה‎ (merkaba), akadî nerkebtu. Ji eynî rehî: terkîb. Bo guherîna A bi Ê (rikab > rikêb) bidin ber kitab > kitêb.

Werger

• Almanî: Steigbügel → de nêr
• Erebî: ركاب‎ (rikab), ^?الركاب‎
• Farisî: رکاب اسب‎, رکاب‎ → fa
• Fînî: jalustin → fi
• Fransî: étrier → fr nêr
• Holendî: stijgbeugel → nl nêr
• Îngilîzî: stirrup → en, ^?calcar → en
• Îtalî: staffa → it mê
• Mecarî: kengyel → hu
• Rusî: стремя → ru (strémja)
• Sirboxirwatî: stremen → sh
• Spanî: estribo → es nêr
• Swêdî: stigbygel → sv
• Tirkî: üzengi → tr, özengi → tr