elem

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /ɛˈlɛm/
• Deng (Bidlîs)^ⓘ
• Kîtekirin: e·lem

Navdêr

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	elem	elem
Îzafe	elema	elemên
Çemandî	elemê	eleman
Nîşandera çemandî	wê elemê	wan eleman
Bangkirin	elemê	elemino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	elemek	elemin
Îzafe	elemeke	elemine
Çemandî	elemekê	eleminan

elem mê

1. êş, kul, derd, keder, keser, azar, ezyet, nexweşî, nesaxî
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. nêm, îltîhap
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
3. ala, rengên dewletekê.

   Dema ku şer hebû, gotine me elemên sipî rakin em tiştekî we nakin.

Ji wêjeya klasîk

• Qurbanê te bim guh bide carek gilehê min
  Zanî ko ji ber cewr û cefayan elemên dil
  Rehmê bi gedayê xwe ke sultan û şehê min — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

Etîmolojî

(Mane 1) ji erebî الم‎ (elem), hevreha aramî ܐܠܡܐ (elma, êlma: kerb, kîn)
(Mane 3) ji erebî علم‎

Jê

• bêelem
• bêelemî
• bêelemîtî
• bêelemtî
• bielem
• bielemî
• bielemîtî
• bielemtî
• elemdar
• elemdarî
• elemdarîtî
• elemdartî
• elemder
• elemderî
• elemderîtî
• elemdertî
• elemî

Werger

• Erebî: الم‎ → ar (al-m)
• Îngilîzî: disease → en, sickness → en, pyo- → en, (3) flag → en, ^?pus → en
• Tirkî: ala → tr, kovan → tr, elem → tr

Tirkî

Navdêr

elem

1. azar, ahên, al, elem
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)