kele-

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /kɛlɛˈ/
• Kîtekirin: ke·le·

Pêşgir

kele-

1. Pêşgirek e jê navderên nû tê çêkirin û ramana mezinî û girsiyê yan nêrzahiyê dide, pêşgireka augmentatîv.

   kele (“nêr; nêrê ajelan”)
   kelan (“pirr mezin”)
   kelegayî
   keleşêr
   kelebab
   kelejin
   kelemêr
   kelesiwar
   keleber...

2. Pêşgireka navderan bi ramana "kel".

   kelecan
   kelegerm
   kelegirî...

Dijmane

• (devokî) hûre-
• -ok, -ik

Etîmolojî

Hevreha soranî کەڵە‎ (kelle), farisî کلان‎ (kelan) (jê >kelanter), ku deynkirî ye ji partî 𐫐𐫓𐫀𐫗‎ (klʾn /kelan/, “mezin, gir; xwerrû”), tatî kele (“mezin”). Binyata wê a dawînî ne diyar e, pêbestiya bi kel / gir / germ berpêşniyar e. Mînakinên kele- dikare ji kel bibe û ramana mezinî an nêrzahiyê nadibe; wek kelecan, kelegerm, kelegirî (guharto: kizgirî)... kal jî dibe ku jê be nê ew berguman e.