ezîz

 Binêre herwiha: Ezîz

Kurmancî

Rengdêr

Pozîtîv	Komparatîv	Sûperlatîv
ezîz	ezîztir	herî ezîz (merkezî) tewrî ezîz (rojavayî) ezîztirîn (soranîzm)

ezîz

1. hêja, xweşdivî, berdilî, delalî, xoşewîst, hezkirî
   • - Ezîza min, çima wisa dibêjî, lê ez? — (Egîdê Xudo, Dê û Dêmarî, Weşanên Nûdem)
   • Heta ji destê min bê ez ê dayka xwe ya ezîz şa bikim." — (Sîma Semend, Xezal, Weşanên Nûdem, 1996)

1. rêzdar, hêja, qedirgiran
   • Qîza min ezîz, tu di başte da / Baş bûyî, bedew heyf û hêje. — (Fêrîkê Ûsiv, Pampa Min, Lîmûş, YÊRÊVAN, 2009, ISBN 978-9939-805-98-6)
   • Ew dê dîsan vegere welatê xwe, nik merivên xwe yên ezîz û qedirgiran. — (Mehmed Uzun, Siya Evînê, Wêşanxana Orfeus, 1989)
   • »Gohdarêd ezîz! Niha jî, ji devê Garabêtê Xaço kilameke ji Deşta Xerzan!...« — (Salihê Kevirbirî, Filîtê Quto, Weşanxaneya Nefel, 2002)
   • Birayê ezîz! Berî ko dest bi reşbeleka xwe bikim gelek silavên germ ji te re rêdikim (...) — (M. Elî Kut, Mehkûm, Weşanxaneya Nefel)

Herwiha

• azîz
• 'azîz
• 'ezîz

Bide ber

• ezîm

Etîmolojî

Ji erebî عزيز ('ezîz: xurt, bihêz; hêja, bihagiran), hevreha aramî עזיז ('ezîz: bihêz), îbranî עז ('ez: hêz).

Jê

• ezîzî
• ezîzîtî
• ezîztî

Werger

• Almanî: angesehen → de, lieb → de, ^?Exzellenz → de, ^?Heilige → de, ^?Heiliger → de, ^?Herr → de, ^?Herzchen → de
• Erebî: ^?عزيز → ar
• Farisî: عزیز → fa, حضرت → fa, عزیز → fa
• Tirkî: aziz → tr, dilber → tr, yâr → tr