cinûn

Kurmancî

Rengdêr

Pozîtîv	Komparatîv	Sûperlatîv
cinûn	cinûntir	herî cinûn cinûntirîn

cinûn

1. dîn, şêt, ebter, bêaqil, bêhiş, şeyda, mecnûn
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Herwiha

• cunûn

Bide ber

• cinîn

Ji wêjeyê

Kay şubhetê eşkê min rewan e.
Bêsebr û sikûnê aşiqan e.
Bê sebr û qirar, û bêsikûn î.
Yan şubhetî min tu jî cinûn î.
Qet nîne ji bo te qirarek,
xalib di dilê te da ne yarek..

(Ehmedê Xanî: Mem û Zîn, 1695)

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?], têkildarî: cin, mecnûn

Jê

• cinûnane
• cinûnî
• cinûnîtî
• cinûntî