KurmancîBiguhêre

RengdêrBiguhêre

betal

  1. Ya / yê ku kar nake yan kar pê nayê kirin.
    • Rojekê gava li bazarê, betal û li kêleka sepeta xwe ya hemaliyê sekinîbû, jineke ciwan ku çarjeveke ji hevrîjim û bi pelezêrkan neqijandî lê bû, hat cem wî. — (Çîroka Hezar û Şevekê, werger: Serdar Roşan, Weşanên Nûdem)
  2. Bêkar, kesa/ê (ti) kar nîne.
  3. Nekêrhatî, bêkêr.
  4. Vale, ne girtî yan dagirtî.
  5. Berdayî.

Bi alfabeyên dinBiguhêre

Ji wêjeya klasîkBiguhêre

PîrependBiguhêre

  • Ger dizî xwêmal e,derî girtin betal e
  • Gotin betal î mêrkuj e,ha betalî mêrkuj e,heta betalî mêrek kuşt
  • Pîraniyê mêranî betal kir
  • Şer ji betaliyê çêtir e
  • Betalî ,xirabmalî

Biguhêre

EtîmolojîBiguhêre

Ji erebî بطال(beṭṭal) ji بطل (beṭele: betal bûn), hevreha aramî ܒܛܠ (b-ṭ-l-: betal bûn), aramî בטל, akadî beṭal. Ji eynî rehî: betlane, batil, iptal.

WergerBiguhêre

ZazakîBiguhêre

WateBiguhêre

  1. Betal, kesê ku nexebite, îş neke[1].

ÇavkanîBiguhêre