ruhdar

Kurmancî

Navdêr

ruhdar

1. candar, giyandar,
   mirov û ajel û tiştên din yên ku ruh û can heye
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. liserxwe, geş, şen, şeng, çist
   • Dayika Rûs a ciwan wê demê wisa ruhdar bûbû, te digot qey wê xûşka xwe ya helal dîtiye. — (Dê û Dêmarî, Egîdê Xudo, Weşanên Nûdem)

Herwiha

• rihdar

Etîmolojî

Ji ruh +‎ -dar.

Jê

• ruhdarî
• ruhdarîtî
• ruhdartî

Werger

• Farisî: جاندار‎ → fa
• Îngilîzî: come-outer → en, nervate → en, ^?radicate → en, ^?young turk
• Tirkî: canlı → tr