ruhdar

Kurmancî

Navdêr

ruhdar cins hewce ye (c=m: mê, c=n: nêr, c=mn: mê û nêr, c=nt: nêtar)

1. candar, giyandar,
   mirov û heywan û tiştên din yên ku ruh û can heye
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]
2. liserxwe, geş, şen, şeng, çist
   • Dayika Rûs a ciwan wê demê wisa ruhdar bûbû, te digot qey wê xûşka xwe ya helal dîtiye. — (Dê û Dêmarî, Egîdê Xudo, Weşanên Nûdem)

Herwiha

• rihdar

Etîmolojî

Ji ruh +‎ -dar.

Jê

• ruhdarî
• ruhdarîtî
• ruhdartî

Werger

• Farisî: جاندار → fa
• Îngilîzî: come-outer → en, nervate → en, ^?radicate → en, ^?young turk
• Tirkî: canlı → tr