mehkûm

Kurmancî

Navdêr

mehkûm

1. hukimkirî, cezadayî, sizadayî,
   kesa/ê ku hatiye hukimkirin

   Aya bi çi wechî mane mehrûm
   Bi l-cumle ji bo çi bûne mehkûm
   Wan girt bi şîrî şehrê şuhret — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)

Herwiha

• mahkûm

Bide ber

• mexdûr
• mezlûm

Jê

• (lêker) mehkûm bûn
• (lêker) mehkûm kirin
• (navdêr) mehkûmbûn
• (navdêr) mehkûmkirin
• (rengdêr) mehkûmbûyî
• (rengdêr) mehkûmkirî
• mehkûmîtî
• mehkûmtî

Etîmolojî

Ji erebî مَحْكُوم‎‎‎ (maḥkūm), têkildarî hukim.

Werger

• Farisî: زندانی‎ → fa, محکوم‎ → fa, محکوم‎ → fa
• Fînî: tuomittu → fi, rangaistu → fi
• Îngilîzî: convict (a convicted person), renegade → en, damned → en
• Tirkî: pranga kaçağı → tr, hükümlü → tr, mahkûm → tr, ^?fermanlı → tr, ^?mahkum → tr