mehkûm
Kurmancî biguhêre
biguhêre
mehkûm
- hukimkirî, cezadayî, sizadayî,
kesa/ê ku hatiye hukimkirin- Aya bi çi wechî mane mehrûm
Bi l-cumle ji bo çi bûne mehkûm
Wan girt bi şîrî şehrê şuhret — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)
- Aya bi çi wechî mane mehrûm
Herwiha biguhêre
Bide ber biguhêre
Jê biguhêre
- (lêker) mehkûm bûn
- (lêker) mehkûm kirin
- (navdêr) mehkûmbûn
- (navdêr) mehkûmkirin
- (rengdêr) mehkûmbûyî
- (rengdêr) mehkûmkirî
- mehkûmîtî
- mehkûmtî
Etîmolojî biguhêre
Ji erebî مَحْكُوم (maḥkūm), têkildarî hukim.