kenkene

Kurmancî

Rengdêr

kenkene

1. giregir, mezin, serok, rayedar, berpirs, maqûl

   Çîrok û romanên kenkene yên edebê cîhanî, mîna Dostoyevskî, Tolstoyî...(Sidqî Hirorî: Kurê Zinarê Serbilind, roman)

Herwiha

• kinkine

Bide ber

• kinkin

Etîmolojî

ken + ken + -e

Jê

• kenkenehî
• kenkenetî
• kenkeneyane
• kenkeneyî