erkan

 Binêre herwiha: erkân

Kurmancî

Navdêr 1

erkan

1. efser, general yan amîral
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. stûn, rikn
   • Heft di misalê durrê xeltan
     Herşeş cihet û çihar erkan — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)

Jê

• sererkan
• serokerkan
• erkanî
• erkanîtî
• erkantî

Bide ber

• ekran

Têkildar

• serkan

Etîmolojî

Deyn ji erebî أركان‎ (erkan) pirjimara erebî ركن‎ (rukn, “stûn”).

Çavkanî:

• Nişanyan, Sevan, Çağdaş Türkçenin Etimolojisi [Etîmolojiya Tirkiya Niha] (bi tirkî): erkan
• Dezgeha ziman ya tirk (TDK): erkan

Werger

• Tirkî: erkân → tr

Navdêr 2

erkan

1. (Îslam) stûn, rukn, rêûrêbaz, hîm, bingeh, dirb, prensîp

   Her pênc erkanên îslamê ev in: şehde, nimêj, zekat, rojî, hec

Etîmolojî

Deyn ji erebî أركان‎ (erkan), pirjimara erebî ركن‎ (rukn, “stûn”).