şehde

Kurmancî

Navdêr

şehde mê

1. (Îslam) soza dînî, şertê dînî,
   (di Îslamê de Eşhedu en la îlahe îlla Ellah we eşhedu enne Muhemmedun resûl Ellah.)
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]
2. tila şehdeyê
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]

Bide ber

• fathe

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?], têkildarî şahid

Jê

 

• şehde bûn (lêker)
• şehdebûn (navdêr)
• şehdedan (navdêr)
• şehdedayî (rengdêr)

Jê

 

• bişehde
• bişehdehî
• bişehdetî
• bişehdeyî
• bêşehde
• bêşehdehî
• bêşehdetî
• bêşehdeyî
• şehdeder
• şehdederî

Ji wêjeya klasîk

• Ez ko di de'wa 'aşiqî kifşe dikit zeban derew
  Ketmê şehadetê dibit wê se'etê bi şehde ferd
  Cebhet û dêm û gerdenê perde dema ji ber biret — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

Werger

• Almanî: Augenzeuge → de nêr, Zeuge → de nêr, Bezeugung → de mê
• Erebî: تشهد‎, الشهادتين‎
• Îngilîzî: testimony → en