bengî

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /bɛnˈɡiː/
• Kîtekirin: ben·gî

Navdêr

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	bengî	bengî
Îzafe	bengiya	bengiyên
Çemandî	bengiyê	bengiyan
Nîşandera çemandî	wê bengiyê	wan bengiyan
Bangkirin	bengiyê	bengiyino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	bengiyek	bengiyin
Îzafe	bengiyeke	bengiyine
Çemandî	bengiyekê	bengiyinan

bengî mê

1. îlet, edetê nebaş yê ku mirov fêrî bûye û nikare êdî neke

   Alkol û cigare jê re bûne bengî.

   • Bûn ew der û ban û ew sera mest
     Hin mest û hinek dikir di bengî
     Xwanende û bezlego û çengî — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)

Herwiha

• bengînî
• bengînîtî
• bengîntî
• bengîtî

Jê

• (Lêker) bengî bûn
• (Lêker) bengî kirin

• (Navdêr) bengîbûn
• (Navdêr) bengîkirin

• (Rengdêr) bengîbûyî
• (Rengdêr) bengîkirî

Etîmolojî

Ji beng + -î.

Werger

• Almanî: Laster → de nt, Sucht → de m
• Farisî: اشتیاق‎ → fa, آزمندی‎ → fa, حرص‎ → fa, معتاد‎ → fa, عاشق‎ → fa, مجنون‎ → fa, مبتلا‎ → fa, عشق‎ → fa, دیوانگی‎ → fa, ^?عاشقی‎ → fa
• Îngilîzî: ^?addiction → en, ^?adorer → en, ^?enamoured → en
• Tirkî: aşık → tr, esrar → tr, tiryak → tr, bağımlılık → tr, divanelik → tr, vurgunluk → tr, aşıklık → tr, algın → tr, bağımlı → tr, divane → tr, vurgun → tr, tutku → tr, melankolik → tr, ^?melankoli → tr

Zazakî

Mane

1. bengî, kesê ku wek dînan aşiq bûye
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)