tobe

Kurmancî

Navdêr

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	tobe	tobe
Îzafe	tobeya toba	tobeyên tobên
Çemandî	tobeyê tobê	tobeyan toban
Nîşandera çemandî	wê tobeyê wê tobê	wan tobeyan wan toban
Bangkirin	tobeyê tobê	tobeyino tobino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	tobeyek tobek	tobeyin tobin
Îzafe	tobeyeke tobeke	tobeyine tobine
Çemandî	tobeyekê tobekê	tobeyinan tobinan

tobe mê

1. poşmanbûna li gunehên xwe,
   sozdan ku êdî tiştek xirab nake
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Ji wêjeya klasîk

• Toba xwe bike j' xet' û sehwan
  Carek were ser terîq-i tobe
  Hindî negihiştiye te nobe — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)

Herwiha

• tewbe
• towe

Jê

• tobeker
• (Lêker) tobe kirin
• (Navdêr) tobekirin
• (Rengdêr) tobekirî

Etîmolojî

Ji erebî توبة‎ (tewbe[t]) ji aramî תובא‎ (tewba) ji תוב (t-w-b: zivirîn, vegerrîn). Wek tövbe ketiye tirkî jî.

Werger

• Almanî: Bitte um Vergebung der Sünden, ^?Buße → de m
• Farisî: توبه‎ → fa
• Îngilîzî: repentance → en, repent → en
• Tirkî: tövbe → tr, ^?aman → tr