tiwanîn

Soranî

Lêker

tiwanîn

1. karîn, şiyan, kanîn,
   hêz / taqet yan hinêr yan derfet / delîv yan zanîn hebûn bo kirina tiştekî

Tewîn

-tiwan-

Etîmolojî

Hevreha farisî توانستن‎ (tevanisten, rehê dema niha -tevan-), pehlewî tevan (hêz, taqet, şiyan), avestayî û hexamenişî tav-, hemû ji proto-hindûewropî *tewh₂- (bihêz bûn, xurt bûn, perçivîn)

Jê

• tiwana
• tiwanatî
• tiwanayî