mehbûb

Kurmancî

Navdêr

mehbûb mê û nêr

1. hezkirî, berdilî, dilber, evandî, bijandî,
   kesa/ê ku jê tê hezkirin
   • Mehbûb tu yî der sera Medînê
     Mem çû bi xelet seraya Zînê
     Ger çendî niha li Til-þeîrê
     Yûsif tu yî min tu xistî bîrê!
     Lakîn tu di misrê dil de þah î
     Sahib elem î, xudan kulah î — (Cegerxwîn)

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?] me- + hub.

Jê

• mehbûbî
• mehbûbîtî
• mehbûbtî

Werger

• Farisî: ^?محبوب‎ → fa
• Îngilîzî: beloved → en
• Tirkî: mahbube → tr, mahbup → tr