mûcib

Kurmancî

Rengdêr

Pozîtîv	Komparatîv	Sûperlatîv
mûcib	mûcibtir	herî mûcib mûcibtirîn

mûcib

1. hewcedar, pêwîst, pêdivî, lazim, gerek, muhtac
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Ji wêjeyê

Gul yek ne tenê ku sed hezaran.
Gulşen didetin di nûbeharan.
Meşûqê ku mislê wan gelek bin
her çend ku horî û melek bin.
Ew nabine mûcibê çi derdan
lewre ku hebin li cumle erdan.
Yek bit, û nebit mîsal û hemta
Mestûr ji rengê Zîn û Enqa.
Aşiq bi çi dê biket medare?
Bê sebr û mirin ewî çi çare?!'

(Ehmedê Xanî: Mem û Zîn, 1695)

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?]

Jê

• mûcibî
• mûcibîtî
• mûcibtî