keremkar

Kurmancî

Navdêr

keremkar

1. qencîker, xêrxwaz, qencîxwaz, xêrperest, alîkarxwaz,
   yê/a ku başiyê dike û qenciyan dike

Ji wêjeya klasîk

• Barî ji te ra bijîte sondxwar
  Sed car bijîte ey keremkar
  Ger dê me hebin guneh dused bar — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: کەرەمکار‎

Herwiha

• keremdar

Etîmolojî

Ji kerem +‎ -kar.

Jê

• keremkarî

Werger

• Îngilîzî: merciful → en, benevolent → en, gracious → en
• Tirkî: iyiliksever → tr, lütufkâr → tr