behecok

Kurmancî

Rengdêr

Pozîtîv	Komparatîv	Sûperlatîv
behecok	behecoktir	herî behecok behecoktirîn

behecok

1. kesa/ê ku bi hêsanî dikeve tirsê,
   bizdok, tirsok, tirsonek, newêrek
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. bêcuret, bêcesaret^{[Ev rêz ji aliyê botê ve lê hatiye zêdekirin, ji kerema xwe re kontrol bike!].}

Herwiha

• beecok
• behicok
• beicok
• be'ecok
• be'icok

Etîmolojî

Ji behecîn +‎ -ok.

Jê

• behecokî
• behecokîtî
• behecoktî

Werger

• Farisî: خشمگین‎ → fa
• Tirkî: günücü → tr, hasetçi → tr, kıskanç → tr, ^?asabî