tuwanc

Kurmancî

Navdêr

tuwanc

1. Dema mirov tiştekî qesd an jî îma dike.

   Hevmane: îma, qest

   Ew mirov vî tiştî tuwanc kir.

Jê

• (lêker) tuwanc kirin

• (navdêr) tuwanckirin

Herwiha

• tiwanc

Werger

• Tirkî: ihsas → tr, ima → tr