rehtî

Kurmancî

Navdêr

rehtî mê

1. westabûn, mandîtî, west, rehtbûnî

Etîmolojî

Ji reh +‎ -tî.

Ji wêjeya klasîk

• Da çîn û demek di baxî rûnîn
  Lewra ko ji rehtiyan zebûn în
  Ew hatine der serayê 'alî — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)

Werger

• Tirkî: yorgunluk → tr