mezûn

Kurmancî

Bilêvkirin

• Kîtekirin: me·zûn

Rengdêr

mezûn

1. Kesa/ê ku destûra anku izina kirina tiştekî heye.

   Hevmane: destûrdar, destûdayî, izindayî, îcazedayî

   • Wan nîne bi kes çu rufq û rehmet
     Me'zûn bike terreyê di terrar
     Da hukim bikin li şah û xundkar — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)
2. Kesa/ê ku biserketî fêrgehek qedandiye.

   Hevmane: derçûyî, xerîc, perwerdekirî

   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]

Bide ber

• mezin

Etîmolojî

Ji erebî مأذون‎ (maˀḏūn).

Jê

 

• mezûn bûn (lêker)
• mezûnbûn (navdêr)
• mezûnbûyî (rengdêr)
• mezûniyet
• mezûn kirin (lêker)
• mezûnkirin (navdêr)
• mezûnkirî (rengdêr)
• mezûntî
• mezûnî
• mezûnîtî

Werger

• Almanî: Absolvent → de m
• Îngilîzî: graduate → en
• Tirkî: mezun → tr, çıkışlı → tr