maran

Kurmancî

Navdêr

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	maran	maran
Îzafe	marana	maranên
Çemandî	maranê	maranan
Nîşandera çemandî	wê maranê	wan maranan
Bangkirin	maranê	maranino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	maranek	maranin
Îzafe	maraneke	maranine
Çemandî	maranekê	maraninan

maran mê

1. embar, mexzen, depo, kîler
   • Li cem me hem maran û hem jî kîler dihatin gotin. — (Hozanê Bengî ji Serhedê di Koma "Zimanê Kurdî" li ser Rûnameyê de, 11/2012)

Etîmolojî

Ji ermenî մառան (maṙan) ji aramî ܡܕܢܐ‎ (meddanei)

Formeke navdêrê

maran

1. 'pirrjimara "mar") Binere: mar

Werger

• Îngilîzî:^?colubridae → en