bitir

Kurmancî

Rengdêr

bitir

1. Kesê/a ku ji hebûna zêdejiserxweçû ye.

   Heta do pars dikir, îro zengîn bûye bitir bûye.

2. Mirovê xodbîn û qure, bitaybetî ko ne li hember vê xodîtinê ye.

   Lawikê me bitire jî.

Jê

• (Lêker) bitir bûn
• (Lêker) bitir kirin

• (Navdêr) bitirbûn
• (Navdêr) bitirkirin

• (Rengdêr) bitirbûyî
• (Rengdêr) bitirkirî
• bitrî

Etîmolojî

Ji bi- + tir.

Werger

• Farisî: نی‎ → fa
• Îngilîzî: unbridled → en, arrogant → en, fopling → en, ^?haughty → en
• Tirkî: şımarık → tr, beter → tr, ^?azman → tr