bigon

Kurmancî

Rengdêr

bigon

1. biguhnêl, bigonxwarin, bigulên, bigilwên, bigunêl, bigunhêl
   • Di hêkdankê da ji alîyekî ve hêk dighîjin, ji alîyê din ve jî dîwarê malzarûkê ji hundir ve hêdî hêdî sitûr dibe. Hêka bigon tê û li vî dîwarê da cîhê xwe digrê. — (Anatomiya Bedena Mirovan, Huseyin Bektaş, Weşanên Deng)

Jê

• (Navdêr) bigonxwarin
• bigonî
• bigonîtî
• bigontî

Etîmolojî

Ji bi- + gon.