îqna

Kurmancî

Rengdêr

îqna

1. qayil, qane, razî, kesa/ê tiştekê qebûl dike yan pê kêfxweş e
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Herwiha

• iqna

Têkildar

• êqîn

Jê

• (Lêker) îqna bûn
• (Lêker) îqna kirin
• (Navdêr) îqnabûn
• (Navdêr) îqnakirin
• (Rengdêr) îqnabûyî
• (Rengdêr) îqnakirî
• îqnakar
• îqnakarî
• îqnaker
• îqnakerî
• îqnatî
• îqnayî

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?]

Werger

• Almanî: Überzeugung → de m, ^?Überredung → de
• Farisî: ترغیب‎ → fa
• Tirkî: ikna → tr