rûken

 Binêre herwiha: Rûken

Kurmancî

Rengdêr

Pozîtîv	Komparatîv	Sûperlatîv
rûken		herî rûken

rûken

1. rûgeş, rûxweş
   • Maseyeke pir dirêj û li dora wê jî merivên rûken. Bi tirkî û kurdî mûsîka welêt. Çend dengbêj û sazbend. Her texlît xwarin û vexwarin. Bêgûman, araq jî. — (Mehmed Uzun, Siya Evînê, İthaki Yayınları, Stembol, 2005, r. 53, ISBN 975-273-098-1)

Etîmolojî

Ji rû + ken.

Werger

• Almanî: sympathisch → de
• Erebî: ^?البلج‎, ^?طلیق الوجه‎
• Farisî: خنده رو‎ → fa, خوشرو‎ → fa, خندان‎ → fa, بشاش‎ → fa, خوش روی‎
• Îngilîzî: jovial → en, riant → en, simpatico → en, ^?smiler → en
• Tirkî: güler yüzlü → tr, mültefit → tr, sempatik → tr