mensûb

Kurmancî

Navdêr

mensûb mê û nêr

1. endamê/a yan pêgirê/a tiştekî, têkildar, pêwendîdar, eleqedar
   • Heger wateya neteweperweriyê li cem kurdan sûc an jî qebehetek be, divê wê çaxê ji tu kurdî evîndariya welatê wî, hezkirina însan û zimanê wî neyê hêvîkirin. Heger neteweperwerî kevneperestî û fediyek be, kurd jî di nav de, wê çaxê mirovên mensûbê hemû neteweyan divê ji gundiyên xwe, ji bajariyên xwe, ji birayên xwe, ji hevalên xwe, ji evîndar û zarokên xwe hez nekin; divê hez nekin ji ber ku neteweyek ji van însanan pêk tê û heger mirov ji van hez bike dibe neteweperwer. — (Rênas Jiyan: Neteweperwerî û nijadperestî, 6/2007)

Etîmolojî

Ji erebî منسوب‎ (mansūb).

Jê

• mensûbiyet
• mensûbî
• mensûbîtî

Werger

• Almanî: angehörig → de, dazugehörig → de
• Farisî: منصوب‎ → fa
• Fînî: asianomainen → fi, kyseinen → fi, (johonkin) liittyvä, kytkeä → fi
• Fransî: adhérent → fr
• Îngilîzî: adherent → en, affiliated with, connected to, related to, attached to, belonging to
• Spanî: relacionado → es
• Tirkî: mensup → tr, ilişkili → tr, -den olan, -e bağlı