emilîn

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /ʕɛmɪˈliːn/ / عەملین
• Kîtekirin: e·mi·lîn

Lêker

emilîn lêkera xwerû, negerguhêz (rehê dema niha -emil-, rehê dema borî -emilî-) (tewandinê bibîne)

1. kar kirin, şol kirin, îş kirin, xebitîn, şixulîn
   • Lêlê divê sala wê salê dere dergistiyê xwe re cih û karan diemile. — (Meryem Xan (1904-1949), strana "Gewrê" [arşîv])

Bi alfabeyêmn din

• kurdî-erebî: عەملین‎

Têkildarî

 

• amil
• emel
• emilandin

Bide ber

• elimîn

Etîmolojî

Ji erebî عَمِلَ‎ (ʿamila) + kurdî -în. Hevreha emel, emilandin, amil.

Navdêr

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	emilîn	emilîn
Îzafe	emilîna	emilînên
Çemandî	emilînê	emilînan
Nîşandera çemandî	wê emilînê	wan emilînan
Bangkirin	emilînê	emilînino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	emilînek	emilînin
Îzafe	emilîneke	emilînine
Çemandî	emilînekê	emilîninan

emilîn mê

1. karkirin, şolkirin, îşkirin, xebitîn, şixulîn