Bêjen

Kurmancî

Serenav

Zayenda nêr a binavkirî
Rewş	Yekjimar
Navkî	Bêjen
Îzafe	Bêjenê
Çemandî	Bêjenî
Nîşandera çemandî	wî Bêjenî
Bangkirî	Bêjeno
Zayenda nêr a nebinavkirî
Rewş	Yekjimar
Navkî	Bêjenek
Îzafe	Bêjenekî
Çemandî	Bêjenekî

Bêjen nêr

1. navek zelaman e
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. kurrê Gêwî û evîndarê Menîjeya keça Efrasyabî li gor Şahnameya Fîrdewsî
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Bide ber

• bêjen
• bijen
• bîjin

Ji wêjeyê

• Ev bilbilê can di mehbesa ten
  Maye bi tenê misalê Bêjen — (Ehmedê Xanî: Mem û Zîn, 1695)

Bêjen bi xwe kurê Gêw e, ew diçe nêçîrê û dil dikeve Menîje keça Afrasyabê. Dema ku Afrasyab pê dihese Bêjen dihavêje binê bîrekê û ew bîr dibe zindana wî. Piştî ku Gêw li serpêhartiya kurê xwe haydar dibe, Rustemê Zal dişîne welatê Afrasyab da ku Bêjen rizgar bike. Rustem herdu evîndaran jî rizgar dike û vedigere. Ev çîrok jî di Şahnameya Firdewsî de heye.

(Jan Dost: Bêjing û zenberekên seydayê Bozarslan, Diyarname.com, 3/3007)