çeşn

Kurmancî

Navdêr

çeşn

1. cûn, cûr

Etîmolojî

Ji farisî [Peyv?], hevreha çeşît, çêj

Jê

• çeşn dan (lêker)
• çeşndan (navdêr)

Ji wêjeya klasîk

• Tacdîn ko di xidmeta emîr bû
  Çeşna wî di dest û çaşnegîr bû
  El-qisse bi şewketa xwe ew mîr — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)

Werger

• Almanî: ^?Geschmacksstoff → de mê
• Îngilîzî: sapidity → en, sapidness → en
• Tirkî: çeşit → tr, çeşni → tr, şölen → tr, tür → tr, zevk → tr, nevi → tr