kebîr

Kurmancî

Rengdêr

Pozîtîv	Komparatîv	Sûperlatîv
kebîr	kebîrtir	herî kebîr kebîrtirîn

kebîr

1. mezin, gir, zexm
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Ji wêjeyê

Li gor encamên lêkolînan, Zal dema ji diya xwe çê dibe, “Albîno” ye, ango hemî pûrta canê wî sipî ye: Birû û bijang û pora serî sipî ye, weke hiriya pez e. Bavê wî Sam, dema vê yekê dibîne zarok weke “dabetulerd” an “cenawur” dinirxîne, dibêje “ev işareta cezakirina Xwedanê şev û rojan e, ji bo gunehên min ên kebîr, ev yek aniye serê min!” Ferman dide, dibêje zarokê nûhçêbûyî bavêjin newala şêran, bila ajalên dirinde ew bixwin. Zarokê ku hêj nehatiye gocîkirin, bi du pêlewanan re dişînin davêjin newalê. Teyra Sîmir ku hêlîna wê ya ji dara Ebenûzê li ser çiyayê Elburzê bûye, rojekê ji hêlîna xwe difire dibîne ku dêleşêrek wa ye li ber zarokek nûhwelidî sekiniye, nahêle rawirên goştxwêr zerar bidin an ew bixwin. Teyr mîna qaqlîbazê bahrê xwe serserkî bera jêr dide, zarok li ser baskê xwe siwar dike û dibe ser pozê çiyayê Elburzê û di nava hêlîna xwe de bi cîh dike. Çêliyên wê ji mêvanê xwe hez dikin.

(Edîb Polat: Di Destana Ristemê Zabilî de rola Teyrê Sîmir, Amidakurd.com, 4/2004)

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?]

Jê

• kebîrî
• kebîrîtî
• kebîrtî