siroş

Kurmancî

Navdêr

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	siroş	siroş
Îzafe	siroşa	siroşên
Çemandî	siroşê	siroşan
Nîşandera çemandî	wê siroşê	wan siroşan
Bangkirin	siroşê	siroşino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	siroşek	siroşin
Îzafe	siroşeke	siroşine
Çemandî	siroşekê	siroşinan

siroş mê

1. Wehî, nîşan, îşaret, nîşandek, hêma, îndîs, sînyal, elamet.
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. Mîmîk, jest, îşareta bi çavan yan destan.
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Herwiha

• sirûş

Bide ber

• sirûşt

Jê

• siroşdar
• siroşdarî
• siroşder
• siroşderî
• siroşî
• siroşker
• siroşkerî

Etîmolojî

Hevreha sirûş, stran, strîn (“stran gotin”), siro (“nav, nav û deng”) (wek di Xusro, soranî چەقەسرۆ‎ (çeqesro, “çenebaz”)), soranî سرووش‎ (srûş), farisî سروش‎ (sorûş, “siroş, wehî”), farisiya navîn [skrîpt hewce ye] (srowş, “guhdarî, taet; êzdê taetê”), avestayî 𐬯𐬭𐬀𐬊𐬴𐬀‎ (sraoṣ̌a, “guhdarî, taet”), ji lêkereka wek *siro(ş)tin, bi ramana "guhdar kirin, guh danê, taet kirin", ji proto-hindûewropî *ḱlew- (“guh dan, guhdar kirin”).

Bi rastî navê êzdekî ku leşdariya taet û guhdariyê bû, ku li gava mergê dihat û hinareya mirin dida beriya ku kesik bimire (yeksanî Şêx Sicadînê êzdiyên nûjen). Piştî Îslamê wek firîşteka hayderê mergê bû û hay pê xistina êzdanî tevan ra gotin "siroş".

Werger

• Erebî: وحي‎
• Îngilîzî: revelation → en, inspiration → en
• Tirkî: jest → tr