şûm

Kurmancî

Rengdêr

Pozîtîv	Komparatîv	Sûperlatîv
şûm	şûmtir	herî şûm

şûm

1. Kesê di fêlbazîyê de biaqil, lixwe xuyî.
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. bêsiûdî, bedbextî, nehs
   • Cewab da ku di beri niha weqtê mazîyê, zehf pehlewan namdar ji Îranê bi leşker û memûrîyet çûyne Hîndîstanê û li wê derê telef bune. Çûna Hîndîstanê ji boy me şûm e û bêyomî ne. — (Mela Mûsayê Hekarî, Amadekar: Hêmin Omer, Durrû’l Mecalîs, 2022 ["1857"], r. 107)

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: شویم‎

Herwiha

• şwîm
• şîm

Jê

• (Lêker) şûm bûn
• (Lêker) şûm kirin
• (Navdêr) şûmbûn
• (Navdêr) şûmkirin
• (Rengdêr) şûmbûyî
• (Rengdêr) şûmkirî
• şûmahî
• şûmatî
• şûmayî
• şûmî
• şûmîtî
• şûmtî

Etîmolojî

Ji erebî شؤم‎ (şuim, “bêxêrî, bêoxirî”), hevreha شأم‎ (şeim, “çep”). Ji heman rehî: şîmal.

Werger

• Erebî: ^?الضبیس‎
• Farisî: بدسگالی‎ → fa
• Îngilîzî: obstreperous → en, knave → en, nasty → en, ^?naughty → en, ^?tameless → en, ^?hartshorn → en
• Tirkî: haylaz → tr, kurnaz → tr, şımarık → tr, uğursuz → tr, yaramaz → tr

Zazakî

Navdêr

şûm

1. şîv
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Hevmane

• şamî